Bugün, bizzat CHP’lilerin şikâyet ve itiraflarıyla mahkemeye taşınan “şaibeli CHP kurultayı” davası görülecek. Bu davada bir karar çıkacak mı, yoksa yine ertelenecek mi? Karar çıkarsa, hangi yönde olacağı hâlâ belirsiz. Bazı hukukçular, bulundukları pozisyonlara ya da siyasi yakınlıklarına göre farklı değerlendirmelerde bulunuyor.
CHP içinde ciddi bir gerilim olduğu açık. Parti adeta fokur fokur kaynıyor; karşılıklı hakaretler havada uçuşuyor. İki yıl önce, CHP ve ittifak ortaklarının Cumhurbaşkanı adayı olan Kemal Kılıçdaroğlu’na, bugün aynı yapı içinde yer alan bazı isimler akıl almaz, küfre varan hakaretler yöneltiyor.
Kılıçdaroğlu ile İmamoğlu ve Özel arasında köprülerin tamamen atıldığı görülüyor. Daha önce kamuoyu önünde birbirlerini idare eden bu isimler, artık çok net ve sert şekilde restleşiyor.
Kılıçdaroğlu’nun Cumhurbaşkanı adaylığının belli olduğu CHP’nin son grup toplantısında Özgür Özel’in hüngür hüngür ağladığı anlardan, bugün geldiği nokta siyasetçilere ibretlik bir tablo sunuyor. O görüntüleri tekrar izlediğimde, Özgür Özel’in ne denli yapmacık bir şekilde ağladığı ve o günlerde yanına yerleşmiş bir “Brütüs” olduğunu nasıl da açıkça ortaya koyduğu anlaşılıyor.
Elbette CHP’nin iç meseleleri doğrudan bizi ilgilendirmez. Ancak biz, CHP’yi yalnızca Türk siyasetinin genel kalitesinin korunması bağlamında değerlendirir ve eleştiririz.
Fakat CHP’de yaşanan bu tabloyu izlerken, aklıma 1 Kasım 2015 seçimlerinden sonra yaşananlar geliyor: CHP’nin, MHP içindeki sözde “muhalefet kalkışmasına” bizzat müdahil olduğu, partiyi ele geçirmeye çalışanlara stratejik ve lojistik destek sağladığı günler...
CHP, MHP’deki sözde muhaliflere tüm medya organlarını ve CHP’li belediyelerin salonlarını sonuna kadar açmış; onların toplantılarını duyurmak için reklam alanlarını ve toplu cep telefonu mesajlaşma imkânlarını dahi seferber etmişti. Bu toplantılara CHP’nin il ve ilçe örgüt başkanları ile belediye başkanları da bizzat katılarak açık destek vermişti.
O dönemde “demokrasiye destek” söylemleriyle yürütülen bu müdahalenin, gerçekte başka bir partiyi içeriden dizayn etme çabası olduğu çok net biçimde ortadaydı. Zaten MHP’yi ele geçirmeye çalışan sözde muhalif ekip, daha sonra kendi partisini kurarak CHP bünyesindeki ittifak aracılığıyla seçimlere katıldı ve Meclis’e girdi.
Seçim sürecinde CHP, bu partinin seçime girebilmesini sağlamak amacıyla 15 milletvekilini geçici olarak bu yapıya transfer etmişti. Bu hamle, kamuoyunda büyük tartışmalara yol açmış; “milletvekili pazarlığı” benzetmeleriyle eleştirilmişti. Hatta “pazardaki koyun pazarlığına” benzetilerek mizaha konu olmuştu.
O dönem seçim barajı yüzde 10’du. “İP” adı verilen parti ise yüzde 9,96 oy alarak barajın altında kalmıştı. Eğer CHP’nin sağladığı ittifak desteği olmasaydı, Meclis’e girmesi mümkün değildi.
CHP’nin o dönemdeki asıl hedefi, MHP’ye zarar vermek ve partinin ele geçirilmesine zemin hazırlamaktı. Bugün CHP içinde yaşananlara baktığımda ise, sanki o günlerin “ahı”nın bedelini ödüyorlar gibi görünüyor. Kemal Kılıçdaroğlu, MHP üzerinde oynanan bu oyunun baş aktörlerinden biriydi. Özgür Özel’de o günlerde yardımcı oyuncuydu.
Kılıçdaroğlu, MHP Lideri Sayın Devlet Bahçeli’yi sırtından hançerleyen herkese sahip çıkıyordu. Ancak o sahip çıktıkları, zamanla kendi siyasi hayatını sona erdiren Ekrem İmamoğlu’nun yüzünde “Rabbi Yessir” görenler haline geldi. Bugün ise, söz konusu o isimler adeta İmamoğlu’nun emireri konumunda bulunuyor. Dervişoğlu ve Özdağ’ın haline baksın Kılıçdaroğlu!
Öte yandan MHP, kendisine karşı kurulan tüm bu siyasi tezgâhlara rağmen, CHP’de yaşanan gelişmelere taraf olmadan; onların başvurduğu siyasi ahlaksızlıklara asla tenezzül etmeden, intikam duygularına kapılmadan süreci sadece izlemekle yetiniyor. “Siyasette Devlet Bahçeli kalitesi” denilen böyle bir şey…
Ne demişler: Gün gelecek herkes ektiğini biçecek…
