Biz izlerken konsantre olamıyoruz, sahadakiler nasl olsun, nasıl mücadele etsin, nasıl oynasın? Gerçekten işi zor futbolcuların. 11 il acıyı yaşamış, ülke yasta, saha içerisinde karşılıklı oynadıkları arkadaşları ayatını kaybetmiş, iki takım ligden çekilmiş. Bu şartlar altında profesyonellikleri gereği çıktılar ve bağırlarına taş basarak oynadılar. Biraz moral vermek için, biraz kafalarını dağıtmak için.
Fenerbahçe daha istekliydi, taraftarını da arkasına alarak maçın başından itibaren üstünlüğü ele aldı. Bir de Diouf’un anlamsız iki sarı karttan gördüğü kırmızı kart, skoru sarı lacivertlilerin lehine çevirdi. Konyaspor zaten maçta bir varlık gösteremedi, eksik kalması da tuzu-biberi oldu, bu yenilgide. Fenerbahçe yüksek pas yüzdesiyle oynarken, rakibini sahadan sildi ve zorunlu aradan sonra sahadan 3 puan ile ayrıldı. Ayrıldı ama yeri gelmişken uyaralım, bu takımın bir penaltıcı bulması lazım.
Valencia’nın zaten daha önce kaçırdığı maçlar oldu, dün de attığı penalty “ite-kaka” filelere gitti. “Gol kralı olsun” zihniyeti ile penaltıları riske sokmak, bu zorlu yarışta doğru değil. Hakem Halil Umut Meler iyi bir yönetim gösterdi. Hem penaltı, hem de gösterdiği kartlar doğruydu.
Bu hafta ile birlikte liglere döndük. Umarız futbol bir nebze olsun acılarımızı dindirir.