Kurt Kanunu
“Kurtlukta düşmek vardır… Vardır da, düşürmek var mıdır?”
Kemal Tahir’in “Kurt Kanunu” adlı dönem romanından esinlenerek çekilen dizide İttihatçı eski İaşe Nazırı Kara Kemal Bey, içine düşürüldüğü cendereyi fark ettiğinde söylemişti bu cümleyi…
Kurtlar adına, “Kurtlukta düşeni yerler” diye bir kanun yazmışlardı ya işte…
Tamam. Tamam da ya Kurt düşmediyse?!...
***
Lider Bahçeli’nin “Terörsüz Türkiye İradesi” hepsinin ayarlarını bozdu… Ellerindeki etnik kart boşa düştü!
Ne yapacaklarını şaşırdılar…
Onlara göre terör sürmeli, evlatlarımız şehit olmalı; şehit eşlerinin, şehit annelerinin ve şehit çocuklarının sayısı artmalıydı!
Terör biterse kimden faydalanacaklardı? Etnik bölücülükten nasıl yararlanacaklar ve mağdurları nasıl suiistimal edeceklerdi.
Kurnaz adamlardı tabii…
Evvela yüreği yanan şehit ailelerinin ve güvenlik güçlerimizin kurduğu vakıf ve dernekleri kışkırtmaya başladılar… Sonra da münferit olarak şehit ve gazilerimiz ile onların yakınlarını galeyana getirmek için uğraştılar…
Pazarlık yapıyor dediler! Af gelecek dediler! ‘Yeni Açılım Süreci’ adını taktılar; ‘Post Modern Çözüm Süreci’ diyerek karalamaya kalktılar…
Çünkü düşündükleri Türkiye ve Türk Milleti değildi…
İkballeri için “Terör devam etmeliydi.” Zira emperyalist ağaları bunu istiyordu. İşbirlikçiler bundan yanaydı!!!
Canlar bir tarafa; yetimler, öksüzler, acılı ana ve babalar bir tarafa Türk Milletinin milyonlarca lirası ve yılları heba olmalı, geleceği karartılmalıydı.
Vicdan taşımıyorlar, şehit acısını sonsuza dek yaşayalım istiyorlardı!
Bunun için de Kurt’u düşürmek gerekti!
***
Oysa ne pazarlık vardı, ne de af!
Türk ve Türkiye Yüzyılı, bir ve bütün; birbiriyle kucaklaşmayı ve kavuşmayı tamamlamış bir milliyet nazariyesiyle mümkündü.
Kurt bunu biliyordu. Bu bir iradeydi. Hiçbir zaman yılmayan ve yıkılmayan bir irade…
Önce Türkiye; evvela ülkem ve milletim diyen kararlılık; İman dolu bir sine, meseleleri kuşatan bir akıldı bu!
O sebeple çok net ve açık konuşmuştu. Binlerce yıl öncesinde o Kurt nasıl konuştuysa, şimdi yine konuşmuştu.
“Ya silahlarını gömecekler ya da kendileri gömülecek!” diyordu…
Tıpkı “geldikleri gibi giderler” diyen Mustafa Kemal’in azim ve kararlı sözlerine benziyordu!
***
O, bu iradeyi ortaya koyduğunda, muarız, muhalif ve muharrik kim varsa çok sevindi; “Kurt düştü. Onu yiyeceğiz. MHP bitti, onu yok edeceğiz” diye heveslendiler…
Hayır, Kurt düşmemişti! Hayır, düşeceğe de benzemiyordu!...
Düşmesini bekleyenlere inat, Türk ve Türkiye düşmanlarına inat, dimdik ayaktaydı…
Bir Dört Nisan günüydü, “Davamıza ölüm, imanımıza inkıraz yok” diyordu…
Oy hesabı yapmamıştı. Gelecek seçimleri değil, gelecek nesilleri düşünmüş; vahşi dünyaya karşı birliğin yolunu açmış, Türk Barışı’nın gücünü ortaya koymuştu”…
Yine önce davranmıştı. Hemen güneyimizde, Suriye’de, suların daha durulmadığını görüyor; İsrail-ABD vahşetinin devam edeceğini biliyor, beka merkezimizden iç cephemizi daha da güçlendirmek için mücadele veriyordu.
***
Esasen bu bir içtihattı. Türkiye’yi düştüğü cendereden kurtaran bir içtihat…
Kırk yılı aşkın bir süredir hiçbir sosyoloğun ve ideoloğun; hiçbir devlet adamının ve siyasetçinin; hiçbir teorisyenin ve stratejistin yapamadığı bir içtihat!...
Muhteşem bir zamanlama ve emsalsiz bir planlama ile sorunu kuşatan; tecrübe, akıl ve iman ile duruma hâkim olan; Türk Devlet Geleneğine ve felsefesine dayanan; tarihten güç alıp geleceğe yön verebilen bir iradeydi bu…
Evet, Lider Devlet Bahçeli’nin iradesiydi bu… Kurt Düşmemişti!
Hepimizi düşünen aklıyla, hepimizi kucaklayan vicdanıyla, hepimizin geleceğini sağlam temellere oturtacak dirayetiyle dimdik ayaktaydı…
Türk ve Türkiye Yüzyılı Terörsüz Türkiye gerçeği ile taçlanacaktı.
Ve bu bir kanundu; Kurt her zaman kazanırdı!
