Aile kalemizi dizilerle yıktılar
Bizden önceki nesil daha iyiydi.
Akşamları mum veya gaz lambası ışığında büyüklerinden hikâyeler dinler, bu hikâyelerin kahramanlarını kendilerine örnek alırdı.
“Peygamber ve evliya menkıbeleri, Hayber Kalesinde Hz. Ali yiğitlikleri, padişah efsaneleri, küffara aman vermeyen Seyit Battal Gazi cengâverlikleri, Ulubatlı Hasan’ın şehadet destanları, Hazreti Fatıma ve Rabia Hatun menkıbeleri” geçmişin en güzel akşam eğlenceleriydi…
Milletimiz için bu anlatımlar zamanımızın televizyon dizlerinin yerine geçiyordu. Hatta anlatıcılar ustalıklarına göre hikâyeleri öyle bir yerinde kesiyor ve arkası yarın kıvamını öyle ayarlıyorlardı ki, bütün aile efradı ertesi günü iple çekiyordu…
Muhteşem gecelerdi… Anlatılan destanların, menkıbelerin veya hikâyeleri kahramanları iman, ahlak, milli şuur, vicdan ve fedakârlık çerçevesinde işlendiği için hem şahsi tekâmül hem de toplumsal onarım gerçekleşmiş oluyordu.
Evet, bir bakıma bu yöntem sözlü kültürel aktarım yoluydu. Ahlak, edep, hayâ, vatan sevgisi, erdem ve fazilet gibi bizi biz yapan değerler evlerde işleniyor. Bu yolla milli kıymetler ön plana çıkarılıyor, vicdani ve kültürel değerler canlı canlı nesillere aktarılıyordu.
Sonra sonra sinemanın yaygınlaşmasıyla kahramanlarımız da olaylar da çeşitlendi… Güldürenler, ağlatanlar; kanun adamları, feleğin sillesini yese de yine ayakta kalan halk kahramanları örnek alınmaya başlandı.
Fakat sinema yoluyla iyi örneklerin yanında kötü örnekler de içtimayi yapımıza sunuluyordu. Bize ait olmayan yaşam tarzları ve ışıldaklı hayatlar sosyal tekâmülünü geçekleştirememiş insanımız için çok çekiciydi. Ve bu durum toplumsal yapımızı menfi yönde etkiliyordu.
Hele hele “artist olacağım” diye evden kaçan kızlar “zengin olacağım diye” suça bulaşan gençlerimiz o dönem sorunlarının içinde epey bir yer tutuyordu…
AİLE TÜRK’ÜN KALESİDİR
Sinema dönemleri kapandı. Şimdilerde durum çok daha vahim… Artık her evde televizyon kanal sayısı kadar mini sinemamız var!
Televizyonlarımızda “dizi” diye yayınlanan bu “Görsel Madde” ler bir hançer gibi sırtımıza saplanmış durumda!
Bizim dizilerimiz artık beş Dallas, üç Filamingo Yolu, yedi Martı Adası etkisinde… Ve maalesef ki gaddar ve vahşi birer aile katili olarak evlerimizde besliyoruz bu dizleri!
Besliyoruz dedim ya, yanlış değil… Milyonluk “dizi sektörü” nü besleyen de tam manasıyla biziz, biz!
“Sermaye”nin keşfettiği dizi sektörü masum sosyal bünyemize, aile kalemize ve insani kıymetlerimize vurdukça vuruyor artık.
Televizyon dizilerimiz (iyi örnekler müstesna) bir “Görsel Madde” olarak sadece uyuşturmuyor bizi, ahlaktan mahrum senaryoları ve sunumlarıyla aile yapımıza saldırıyor!
Oysa “Aile Türk’ün Kalesidir!”…
DİZİLER VE AİLE YILI
Devletimiz bir önlem olarak bu yılı Aile Yılı ilan etti. Çeşitli ekonomik desteklerle aile kurmaya ve yaşatmaya yönelik teşvik politikalarını uygulamaya koydu.
Çünkü boşanmalar artıyor, nüfusumuz da hızla azalıyor, sosyal çözülme hız kesmiyor.
Nasıl sonuçlar verecek hep birlikte göreceğiz…
Fakat insanımıza sunulan ve her evin başköşesinde hüküm süren bu dizilerle aileyi nasıl koruyacak ve yaşatacağız?!
Şiddet, kadın cinayetleri, çocuk tacizleri, ahlaksızlığın bin bir çeşidi, çeteleşme, silah kullanımı, boşanma güzellemesi, eş aldatmaları, aynı alan içinde kurulan cinsel birliktelikleri meşru gösterme, mafyalaşma, kolay para kazanma, beden teşhirciliği, lüks hayat özendiriciliği, evliliğin, ailenin devamlı surette kötülendiği ve aşağılandığı bu dizler varken; idraklere bu kötü sunumlar yapılırken söyler misiniz Aileyi, yani Türk’ün Kalesi’ni nasıl koruyacağız?...
Yani “katil içerideyken” hangi ekonomik teşvikler işe yarayabilir, hangi para aileyi kurtarabilir sizce?...
İdraklerimize sunulan örneklere yani dizilere dikkat!...
