“Çocuklar neden parmağını emer?” sorusunu klasik ruh sağlığı kuramlarına (Freudyen teori) yönelttiğimizde alınan yanıt şudur: Çünkü ağız, bebek için haz verici bir bölgedir. Bu nedenle oraya yönelir. Bu açıklama ilk etapta doyurucu gibi görünse de, detayına inildiğinde oldukça yüzeysel kalmaktadır. Peki, “Neden emdiği şey parmaktır?” sorusu yöneltildiğinde, esas yanıt şöyledir: “Çünkü ortada emilecek bir meme bulunmamaktadır.” Bu ifadeler, nesne ilişkileri kuramını sistemli hale getiren ilk teorisyenlerden W. R. D. Fairbairn’e aittir. Peki, Fairbairn bu noktada neyi kastetmiştir?
Parmak Değil, İlgiyi Emiyor! Uzmanlardan Ebeveynlere Kritik Uyarı
Bir bebek, doğal bağlandığı objeden (örneğin annenin memesinden) uzak kaldığında, tatmini başka bir nesnede aramaya başlar. Çünkü insan, her zaman bir başkasına yönelmeye eğilimlidir. Yönelecek gerçek bir varlık olmadığında, yerine geçici olanlar devreye girer. Parmak emme, çocuğun bağ kuramadığı ilişki objesidir. Çocuk sağlıklı, sevgi dolu ve gerçek bir temas geliştirmekte güçlük yaşıyorsa bu gereksinimini kendi parmağı üzerinden gidermeye çalışır. Psikiyatrist Fairbairn’e göre çocuğun parmak emme davranışının temelinde bu neden yatmaktadır.
